[Franz Mehring, ISTORIJA NEMAČKE, Beograd, 1951, str. 64-74]

Skoro jedan i po vek, od Tridesetogodišnjeg rata do početka Francuske revolucije, nemačka nacija je bila izdvojena od velikih svetskih zbivanja.

U ovom periodu Nemačkom su gospodarile suverene pokrajinske vlasti, u prvom redu knezovi, koji nisu bili ni mnogo sposobni, ni mnogo voljni ili makar samo i da ih brane.

U čitavoj svetskoj istoriji nema možda nijedne klase koja je bila toliko dugo i tako siromašna duhom i snagom, a tako neizmerno bogata ljudskom pokvarenošću — kao nemački knezovi u 17. i 18. veku. Besramno izrođeni, bili su oni ogrezli u sve poroke i grehe. Oni su svoje suvereno pravo da sklapaju saveze sa inostranstvom zloupotrebljavali na to da meso i krv svojih podanika prodaju inostranim despotima kao topovsku hranu, da bi dobili sredstva za razmetljiv luksuz, za besmislen raskoš, u čemu su pokušavali da se takmiče sa francuskim kraljem.