Prepisivači stvarnosti počinju vredno da rade na izolovanju komadića realne okoline te njihovom preformulisanju u poetsku realnost. To je poetika dokumenta koja podrazumeva osnovni i jedini postupak: zahvatanje iz uzbudljivog, napisanog sveta.

Jer, sa razvojem štamparstva i drugih medija koji pružaju tehničke usluge plasmanu pisane robe omogućava se rasprostrinjanje različitih pisanih poruka koje predstavljaju pasivna poetska stanja. Pesnik ih potpaljuje, aktivira; pronašavši ih, lokalizuje ih i re-interpretira u „neočekivanom“ mediju, na hartiji, na izložbi, čime suvereno posreduje u fantastičnom poslu: uhvaćenom poetskom funkcijom, izdvajanjem u poetski prostor; on vraća jednu aktiviranu estetiku tamo gde je i nastala, u svet, u grad, u ulice.

Skretanje pažnje na pasivnu poetsku opštost civilizacije jeste, prema tome, ključna radnja nađene poezije, signaliziranje ispunjenosti okoline umetničkim delima koja čekaju da budu umetnička dela i koja su se neopaženo pomirila sa svakodnevnom, potrošačkom i informatičkom svešću.

[Vojislav Despotov, ČEKIĆ TAUTOLOGIJE, Gradska biblioteka „Žarko Zrenjanin“: Zrenjanin, 2005]