U toj zemlji gde raste i oleandar i grab; gdje uz obalu maistrala leprša dašak romaskog duha i vije se laka zapadna melopeja, a po zaleđu u buri struji duboko rasni narodni život i gudi primitivni monokord; gdje uz katedrale sa Ticijanima i Veronezima postoje i manastiri u kojima tinja duh srednjevekovne srpske manastirske obrazovanosti, u kojima caruju krute bizantinske ikone i u kojima se čuvaju zavjeti Nemanjića; gdje pored primorskog trubadura nalazimo i mrgodnog brđanskog kaluđera ljetopisca, — u toj zemlji, među raznovrsnim osobitostima koje je uslovila priroda i stvorila istorija, i sjeverodalmatinski kopneni kraj, naseljen izbjeglicama koje su se od XV vijeka dalje sklanjali pred Turcima na njegov goli krš i suve visoravni, predstavlja po svojim specijalnim kulturnim, psihičkim i ekonomskim momentima, jedno izdvojeno područje.

Citat Vladana Desnice na koji sam naišao u novoj studiji Vladana Bajčete NON OMNIS MORIAR: O POEZIJI I SMRTI U OPUSU VLADANA DESNICE (2022, Institut za književnost i umetnost). Rečenice su iz Desničine knjige HOTIMIČNO ISKUSTVO: KNJIGA PRVA (2006, VBZ, str. 28), tačnije iz njegovog eseja o pesniku Mirku Koroliji.